Znów trzymam szczęście w dłoniach jak kruchą filiżankę z chińskiej porcelany.
Szczęście przychodzi niespodziewanie, nieco niepewnie i ostrożnie siada na progu mojego domu. Nie chce znać od razu wszystkich moich myśli i małymi krokami wchodzi do mojego serca. To niezwykłe ciepło rozpływa się po całym moim ciele.
Promienie słońca wdzierają się do moich tęczówek przez wpół przymknięte powieki.
09 listopada 2010
Dance with somebody
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
2 komentarze:
Mogłoby tak to szczęście zostać na dłużej, a nie tylko wpadać z okazjonalną wizytą :)
Pozdrawiam
Ola
P.S. Kwiatek dla Ciebie ;)
http://apod.nasa.gov/apod/ap101112.html
Hej, Ola:) Jak dawno nie słyszałam nic od Ciebie:) Wpadaj na forum:)
Staram się aby szczęście zostało, zobaczymy;)
Piękny ,,kwiatek" ;)
Prześlij komentarz