Lubię przesilenia. Po chwilowym załamaniu przychodzi słońce, które radośnie ogrzewa policzki, wiatr, który rozwiewa niechciane myśli na cztery strony świata i ta lekkość w powietrzu. Kunderowska nieznośna lekkość bytu.
Zrzucając zimowy kożuch niejako zrzucasz ten cały nagromadzony przez zimę ciężar, tę trudność w przedzieraniu się przez zaspy i ciemne poranki.
No i teraz można się subtelnie uśmiechać zza przeciwsłonecznych okularów i bezkarnie obserwować innych ludzi, którzy również posiadając okulary dyskretnie lub dosyć jawnie obserwują nas.
Z pewną dozą fascynacji i zaciekawienia czekam na rozwój wypadków tej wiosny.
23 marca 2012
Something that I've done
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
2 komentarze:
Ania, zapomniałaś o tłumaczeniu dla Tellura. :P
Oł nołs ;)
Dobra: specjalnie dla Tellura: to znaczy, że jest fajnie i cieszę się, że nie muszę już nosić zimowego płaszcza ;)
Prześlij komentarz