Dancing in the darkness...

Wstaje szary świt. Trochę nocy mi żal. Weź ze sobą mnie. Albo zostań tu gdzie ja...

Jest ciemno. Sikorki wraz ze swymi maleństwami już dawno znajdują się w objęciach Morfeusza. Jeszcze nie widać księżyca. Poczekam na niego. On przynajmniej jest wierny i stały w uczuciach. Jest zawsze. Umyłam włosy owocowym szamponem i teraz w moim niebieskim pokoju unosi się zapach truskawkowo- malinowo- waniliowy. Tak ze zwykłej przekorności skropiłam swoje nadgarstki moimi ulubionymi perfumami- waniliowo- fiołkowe. Co z tego, że ten zapach kojarzy mi się z jesienią. Btw, lubię swoje nadgarstki. Są smukłe i szczupłe. I lubię swoje tęczówki. W zależności od humoru są soczyście zielone lub aksamitnie szmaragdowe. Przeszkadza mi tylko to głupie uczucie niepewności, że stracę sens własnego życia. Brzmi banalnie. Ale kiedy przeżyło się te dziewiętnaście wiosen i ma się poczucie popełnionych błędów i niewykorzystanych szans, które będą się za mną ciągnąć przez całe chyba życie to trzeba próbować znaleźć tę właściwą ścieżkę. Ale grafomania. Chociaż ostatnio powiedziałam T. i P. , że esteci to grafomani. I to się sprawdza. Gdyby tylko to cholerne uczucie osamotnienia zniknęło. Przez palce patrzę na płomień woskowej świecy. To fascynujące jak taki mały płomień rozpryskuje się na tysiące mniejszych i mniejszych. Zupełnie jak moje życie. Takie nie poskładane i nie dopieszczone. A przecież jestem cholerną pedantką. Więc widzę w tym jakąś konsekwencję. I widzę jak gram dziwną rolę w sztuce pod banalnym tytułem ,,Życie”. Idę z zamiarem pokazania siebie, zrobienia czegoś, pokazania, a okazuje się, że brakuje mi na to sił. I tak od nowa. Błędne koło. Tak, niektórzy znowu powiedzą, że ich ulubiona grafomanka się powtarza. Trudno.

Suplement do poprzedniej notki:
Piękne, prawda? Gorzkie, żal przebija z każdego wyważonego słowa. Mistrzostwo w wyrażaniu emocji. To już nie jest grafomania. To czyste mistrzostwo słowa. Chylę czoła. A przez słowa przebijają emocje tak silne, że nie mieszczą się w strofkach.